Historia miejsca
Pierwsze wzmianki o wsi pod nazwą Moiansitz zostały zawarte w łacińskim dokumencie wydanym w 1202 r. Już w XIII wieku istniał tu warowny gródek rycerski. Miejscowość Mojęcice jako siedziba rycerska była własnością jednego z najmajętniejszych rodów szlacheckich - von Stosch w okręgu wołowskim. W ciągu wieków Mojęcice narażone były na liczne napaści i grabieże związane z działaniami wojennymi. Świadczą o tym fragmenty zbroi i broni tatarskiej odnalezione przy budowie pałacu w 1616 r. Od XVI w. wieś była ważnym ośrodkiem reformacji, a w XVII w. działał tu jeden z nielicznych na Śląsku kościół luterański.
Pałac
Pałac Mojęcice jest jedną ze starszych budowli na Dolnym Śląsku liczący około czterysta lat. Historia sięga XIII w., gdzie w miejscu dzisiejszego pałacu znajdował się niewielki gródek rycerski z drewnianą warownią przekształconą później w wieżę mieszkalno-obronną. Budowlę w I połowie XVII w. rozbudowano i przekształcono w renesansowy budynek przez Friedricha von Stosch. Kolejna gruntowna przebudowa została przeprowadzona przez nowego właściciela Ludwiga von Köckritz w 1824 r. Zachowano zasadniczy układ wnętrz, a największe zmiany zaszły w zewnętrznej formie budowli. Budynek zapewne od początku był otoczony fosą, której zachowała się tylko część w postaci stawu przy pałacu. Obok budynku zachowały się także zabudowania folwarczne, wieża strażnicza i część metalowego ogrodzenia. Po II wojnie światowej państwo polskie przejęło posiadłość rodu von Köckritz. Dwór był użytkowany przez PGR Mojęcice i mieścił: biura, przedszkole oraz mieszkania. Od 1994 r. obiekt jest w rękach prywatnych. W 2019 r. Pałac Mojęcice stał się obiektem noclegowym i restauracyjnym.
Do wnętrza budynku prowadzi manierystyczny portal pochodzący z renesansowej budowy. Główne wejście prowadzi nas do długiego holu z kamienną czarno-białą posadzką z XIX w. i wielkim kominkiem (obiekt współczesny). Po prawej stronie znajduje się pomieszczenie z oryginalnym sklepieniem krzyżowo-kolebkowym i kominkiem. Drugi, podobny kominek znajduje się w sali przylegającej, która ozdobiona jest także osobliwymi stiukami pochodzącymi z XIX w. Zdobienia przedstawiają alegorie pór roku oraz wizerunek budowli wraz z otoczeniem. Kominki ze stiukowymi nadbudowami to pozostałość barokowego wystroju. Ich paleniska są wyłożone żeliwnymi płytami, które zdobią sceny figuralne.
Obecna forma architektoniczna budynku i jego układ przestrzenny jest wynikiem przemian związanych ze zmianą zmieniających się mód i stylu życia śląskiej szlachty.
Zagadkowa budowla znajdująca się na wjeździe na teren pałacu- kacza noga na planie sześcioboku, tzw. wieża strażnicza nie figurowała na żadnej archiwalnej mapie. Prawdopodobnie budynek ten jest tworem z końca XIX w. nadającym bardziej malowniczy charakter parkowemu otoczeniu i pełniąc rolę współczesnej kordegardy przy wjeździe na teren majątku.
Portal
Główny portal wykonany z piaskowca pochodzi z czasów renesansowej budowy dworu w latach 1616-1620. Autorem portalu jest Johann Pohl z Głogowa, którego częściowo widoczna sygnatura znajduje się za lewą kolumną. Pierwotnie portal był pokryty dwubarwną polichromią - z niebieskimi ornamentami i detalami rzeźbiarskimi na czerwonym tle. W nadprożu umieszczono herby ówczesnego właściciela i inicjatora renesansowej siedziby - Friedricha von Stosh oraz jego dwóch żon. Nad herbami umieszczono banderolę z nieczytelnymi obecnie nazwiskami i figurkę jelenia. Pod środkowym herbem znajduje się element przedstawiający psa. Na gzymsie znajduje się także napis: „Gott segne dieses Haus und Alle die gehn ein und aus” („Niech Bóg błogosławi ten dom i wszystkich, którzy wchodzą i wychodzą”). Kolumny portalu zdobią spiralne roślinne motywy oraz postacie zwierząt.
